گلستان ژاپنی اثر یوشیدا کنکو نویسندۀ اهل ژاپن است که یک سده بعد از گستان سعدی نوشته شده است.

                                                                                                                       گلستان ژاپنی

تسوره زوره گوسا را ادیبان ایران‌شناس سرزمین برآمدن آفتاب، «کتاب گلستان ژاپنی» می‌نامند. این تشبیه هم برای درون‌مایۀ سرشاز از پند و حکمت و عرفان و حکایت‌های آمیخته به طیب و طنز این کتاب گرانقدر است، و هم آن که از ایجاز و ایهام و اعجاز زبان گلستان نشان دارد و با شیوه‌ای سهل و ممتنع ساخته شده است.

تسوره زوره گوسا یکی از آثار کهن ژاپن و از برجسته‌ترین و دلپذیرترین نوشته‌های بازمانده از روزگار کهن است که برای هر ژاپنی سخن و مضمونی دلنشین و اشنا دارد. کتابی است که چون دیوان حافظ و گلستان سعدی نزد ایرانیان در خانۀ بیشتر ژاپنی‌ها یافت می‌شود.

تسوره زوره گوسا حدود یک سده پس از گلستان نوشته شده، اما شیوۀ سخن و نیز مایۀ اندیشۀ آن، تا جایی که دوری و دوگانگی مکان و محیط زندگی و تجربۀ دو نویسنده دو دو سوی پهنۀ شرق راه می@داده، بسی به هم نزدیک است. طرز و ترکیب سخن توسره زوره گوسا نغز و دلنشین است، و برای خوانندۀ فارسی زبان شیقتۀ سعدی و گلستان پرداخت و پیامی آشنا دارد.

این کتاب در ادبیات ژاپن بسیار محبوب است.

میجی، امپراتور ژاپن و دنیای او (1912-1852)

بالنده شدن و درخشش علمی و صنعتی ژاپن در عصر جدید، در کنار جلوهٔ فرهنگ و هنر والای آن، توجه بسیاری را به خود جلب است. پژوهندگان آگاهی‌های تازه‌ای از گوشه‌های تاریک تمدن و تاریخ ژاپن یافته‌اند و آثار بسیاری از روزگار باستان سر از خاک در آورده است.

در این میان تاریخ تجدّد ژاپن و رویدادهای مهم و سرنوشت‌ساز دورة امپراتور مِیجی (1912- 1868) بخش مهمی از تاریخ آن سرزمین به شمار می‌آید و بی‌گمان ترکیب و گردش کار جهانی را که امروز می‌بینیم شکل داده است.

این کتاب سالشمار زندگی امپراتور مِـیجی است که فصل مهمی از تاریخ ژاپن به شمار می‌آید. تاریخنگارانْ مِـیجی را معمار بزرگ پیشرفت علمی و صنعتی و توسعة ژاپن می‌دانند.

در این کتاب با رهبر بزرگی آشنا می‌شویم که هم‌عصر ناصرالدین‌شاه قاجار بود و از این رو شرح زمانه، سرگذشت و افکار و کارهای او می‌تواند برای خوانندگان ایرانی جالب و تأمل‌برانگیز باشد.

چتر ژاپنی

«چتر ژاپنی» مجموعه‌ای است از هشت داستان کوتاه از ویکتوریا توکاروا.

«داستان‌های توکارِوا دنیای متفاوتی را به روی خوانندگان می‌گشاید… این نویسنده نگاهی انسانی و لطیف و درعین‌حال نو و جالب به زندگی دارد، و البته در جاهایی هم بسیار زنانه است. تأثیر زندگی در دوران شوروی در برخی از داستان‌ها آشکار است… هنر در این است که در میان تنهایی‌ها، غم‌ها و هزار بدبختی دیگر نوع بشر، روزنه‌ای یا کورسویی از امید و شادی و مهر و دوستی را حتی به صورت نوعی دل‌خوش‌کُنک باقی می‌گذارد…»