اسکلت زیر فرش

ایوان کلیما از فساد و ناکارآمدی حاکمان و دولتمردان در کشور خیالی «چمرسکو» می‌گوید:

سیاست در چمرسکو به بزرگ و کوچک تقسیم می‌شود. سیاست کوچک به طور سنتّی به مسائل کم‌اهمیت می‌پردازد، برای مثال تأمین آب آشامیدنی، تأسیسات فاضلاب، جمع‌آوری زباله، تعمیر راه‌ها، راه‌اندازی مدارس و نیز امنیّت شهروندان.

سیاست بزرگ به مسائل با‌اهمیت‌تر توجه دارد، همانند قرارداد‌های بین‌المللی و در رابطه با آن‌، مسافرت به خارج، خرید هواپیماهای جنگی، ساختن بزرگراه و نیروگاه هسته‌ای، خصوصی‌سازی بانک‌های ورشکستۀ دولتی، دادن مجوز تلویزیون و بودجۀ دولت.

در سیاست کوچک، سیاستمداران بالیاقت بسیار و پول اندک وجود دارد؛ در سیاست بزرگ، سیاستمداران بی‌لیاقت و پول هنگفت. به دلیل دوم، مردم (در این‌جا به عنوان مالیات‌دهنده یا رأی‌دهنده) بیشتر به سیاست دوم توجه می‌کنند.

سیاستمداران بزرگ علائق بزرگی دارند. بین آن‌ها در مقام اول میزان حقوق، محل زندگی، ایمنی (در برابر پیگردهای قضائی) و خواسته‌های حزبی‌شان قرار دارد.

سیاستمداران بزرگ دوستان بسیاری دارند. دوستان آن‌ها به حاميان مفید (می‌توانند در قید حیات نباشند)، ستارگان رسانه‌ها، مشاوران و متخصصان مورد نیاز و طرفداران مذکر و مؤنث بی‌ضرر تقسیم می‌شوند.

سیاستمداران بزرگ تنها دو گروه مخالف دارند: گروه اول شامل رأی‌دهندگان و گروه دوم شامل رسانه‌ها می‌شود.

بدترین چیز برای سیاستمدار بزرگ این‌ است که باید نظر دو دشمن اصلی خود را جلب کند. البته جای خوشبختی است که برای جلب نظر رأی‌دهندگان باید فقط هر چهار سال یک بار کوشش کند.

کار با رسانه‌ها مشکل‌تر است. روزنامه‌نگاران، سیاستمداران بزرگ را «کودن» یا «قاتل» می‌نامند، با این تفاصیل آن‌ها خود را به هر مجلس پلوخوری و به هرجا که دعوت‌شان کنند می‌رسانند.

بزرگی سیاستمدار را باید به حسب نحوة مراقبت او از مسائل اجتماعی و چگونگی کمک به رفاه مردم سنجید و در مواردی صداقت و توانایی‌اش. ولی چون در چمرسکو محترم بودن را حماقت و ساده‌لوحی، و کاردانی را خطرناک می‌دانند، بزرگی سیاستمدار را در این‌جا بر اساس این‌که چگونه خود را نشان می‌دهد می‌سنجند…