نویسندگان نام‌آور جهان چگونه می‌نویسند؟

آن‌ها به ادبیات و نوشتن چگونه می‌نگرند؟

در این کتاب، گابریل گارسیا مارکز، وودی آلن، پی. دی. جیمز، اسماعیل کاداره، وی. اس. نایپل، طاهر بن جلّون، ژوزه ساراماگو، سیمون دوبوار، پل آستر، آیزاک باشویس سینگر، اورهان پاموک، کازوئو ایشی‌گورو و … اندیشه‌ها و راه و رسم نویسندگی خود را با خوانندگان در میان می‌گذارند. آن‌ها از راه‌های رسیدن به بزرگ‌ترین رویای خود، «رویای نوشتن» سخن می‌گویند.

میچیکو کاکوتانی: چه‌طور کار می‌کنید؟ ابزار کارتان چیست؟

وودی آلن: من روی کاغذ معمولی، یادداشتِ هتل و هر چیزی که دمِ دستم بوده نوشته‌ام. در مورد این جور چیزها بدقلق نیستم. در اتاق هتل، در خانه‌ام، در مصاحبت آدم‌های دیگر و روی قوطی کبریت نوشته‌ام. از این نظر مشکلی ندارم ـ کافی است بتوانم کارم را انجام بدهم…

من اولین کارم را در شانزده‌سالگی پیدا کردم. نویسندۀ کمدی یک مؤسسۀ تبلیغاتی در نیویورک بودم. هر روز خدا بعد از مدرسه می‌رفتم به این مؤسسۀ تبلیغاتی و برایشان لطیفه می‌نوشتم. آن‌ها این لطیفه‌ها را به مشتریانشان نسبت می‌دادند و در روزنامه چاپ می‌کردند. سوار قطار زیرزمینی می‌شدم. قطار حسابی شلوغ بود و من، همان‌طور آویزان از میلۀ قطار، مدادی در می‌آوردم و تا موقع پیاده شدن چهل پنجاه لطیفه نوشته بودم…

کاکوتانی: یکی از آن لطیفه‌هایی که توی قطار نوشتید یادتان هست؟

آلن: چرندیاتی که آن موقع می‌نوشتم از این قبیل بود: «بغل‌دستی‌ام توی مدرسه پسرِ یک قمارباز بود ـ هیچ‌وقت نمره‌های امتحانش را نمی‌برد خانه ـ می‌گذاشت بماند روی امتحان بعدی.» …