اوژن لابیش به عنوان نویسندۀ اصلی نمایشنامه‌های کمیک عصر خود تلقّی می‌شد. او از سال 1844 شروع به نوشتن نمایشنامه کرد. اوّلین موفقیّت بزرگ خود را با نمایشنامۀ یک کلاه‌ حصیری ایتالیایی، در سال 1851 به‌ دست آورد. او به تناوب کمدی‌هایی در یک پرده و آثاری بلندتر، نمایشنامه‌هایی با انتریگ ساده و با شخصیّت‌های متعدد، با تعمّق در خلقیّات بورژوازی، ارائه داد.

به عقیدۀ لابیش، بورژوا آدمی است که به‌طور سیستماتیک از جنبه‌های تمسخرآمیز خود، از معایب و حتّی از صفات پسندیده‌اش غافل است. او هرگز پوزش نمی‌طلبد. او از فساد اخلاق بیزار است همان‌گونه که از نیک‌نفسی امتناع می‌ورزد. او شخصیّتی بسیار بارز را الگوی خود قرار داده و فکر می‌کند خود را با آن منطبق کرده است ولی در این کار توفیقی ندارد و دقیقاً همان ناشیگری سبب خنده می‌شود.