نان حلال

نانِ حلال
فردریک دار
ترجمة عباس آگاهی
[رقعي. 152ص]

بلز دولانژ جوان بیکار و بی‌پولی است که در پی یافتن شغل، سر از یک شهرستان کوچک و دلگیر در می‌آورد. او به طور اتفاقی، در باجۀ تلفن راه دور، کیف زنانۀ پر از پولی را می‌یابد. صاحب کیف، ژرمن، زنی بدلباس، اما جوان و زیباست.

بلز در جست‌وجوی او، به تنها بنگاه کفن و دفن شهر می‌رسد. جایی که در آن با آشیل کاستن، مدیر نفرت‌انگیز بنگاه و شوهر ژرمن، آشنا می‌شود و به عنوان دستیار او، به کار می‌پردازد. این سرآغاز ماجراهایی است که پیاپی از راه می‌رسند و سرنوشت قهرمانان داستان را رقم می‌زنند…

*

سطرهایی از کتاب:
وقتی از کلیسا خارج شدم، هیچ‌کس در اطراف دیده نمی‌شد. اگر بشود گفت، از شرایطی فوق‌العاده مناسب «بهره‌مند» شده بودم. پشت فرمان نعش‌کش نشستم و به راه افتادم.
حالا در مقابل عمل انجام‌شده‌ای بودم ـ و چه انجام‌شده‌ای! ـ خدا را شاهد می‌گیرم که چنین چیزی را پیش‌بینی نکرده بودم.

با ارتکاب به این قتل در کلیسا، فکر کنم از نوعی تمنّا و ترغیب عجیب اطاعت کردم. همۀ شرایط دست‌به‌دست هم داده بود که این اتفاق بیفتد.

هوای نیمه‌تاریک، رایحۀ مسحورکنندۀ گل‌ها، رفتار کینه‌توزانۀ کاستن… هنوز او را مجسم می‌کنم که ایستاده و با قیافۀ نحسش از من می‌پرسد به چه چیزی فکر می‌کنم… اشاره‌اش، در خانة کِرِمان، به‌خصوص، به نحو غیرقابل‌توجیهی موجب این واکنش جبران‌ناپذیر شده بود!

بی‌آن‌که خواسته باشم، بی‌گمان دست به قتلی بی‌عیب‌ونقص زده بودم. امّا زندگی ادامه می‌یافت و ناپدید شدن کاستن نمی‌توانست نادیده گرفته شود!