وقتی که آسمان تهران آبی بود

اینکه آدمی زادگاه و محیطی را که کودکی خود را در آن گذرانده است دوست داشته باشد، امری طبیعی است. برای هر انسانی به یاد آوردن خاطره‌های دوران خردسالی و محیطی که در آن بالیده و پرورش یافته است، لذّت‌بخش و خوشایند است. من هم تهران، شهر عزیزم را که دست‌کم سه نسل گذشته از خاندانم در آن زاده و پرورده شده‌اند، بسیار دوست دارم و تداعی خاطره‌های کودکیم در این شهر، تسلّی‌بخش خاطرم است تهرانِ چهل، پنجاه سال پیش با تهران امروزی بسیار تفاوت داشت. تهران این‌گونه گسترده و بزرگ نبود. این همه کوچه و خیابان و بزرگراه نداشت. این همه مردم در این شهر نبود اما آسمان آن مانند آسمان شهرهای دیگر آبی و شفاف بود.