از ابرپاره‌ های زاگرس

«از نژادِ گُلی بودم،

صحراگردِ عاشق

مخملِ سرخِ جامه ام

شرمِ عشق بود

هر پگاهم

گردن می زد شهریار

زندانیِ باغ­های معلّق بودم

به راهبی بخشیدم پدر،

پاداشِ پارساییش

در شبِ عروسی،

غولی ربوده‌‌ام بود

از سَرَندیب تا بغداد

پشیزی نیرزیدم

در بازارِ بردگان…»