زبان فارسی ابزار ارتباط میان مردمانی است که از دیرباز برای ارتباط با یکدیگر از این زبان واسط و میانگان استفاده می‌کنند… زبان فارسی هم مانند سایر زبان‌ها وام می‌دهد و وام می‌گیرد تا بر غنای زبان بیفزاید. همین خصیصۀ واسط بودن، و مخصوصاً کتابتی و رسمی بودن فارسی است که به آن پایایی و پویایی بخشیده است.
*
هنگامی‌که می‌گوییم «شاهنامه شناسنامۀ ملّی ماست»، و هنگامی‌که می‌گوییم که «فارسی زبان واسط و میانگان در حوزۀ فرهنگی نوروزی و ایران بزرگ» است، از بقای وحدتی نشانی را بازمی‌یابیم که درعین‌حال، دگرگونی و تحوّلی را، و به‌ویژه تنوّع و کثرتی را در خود دارد و آن را بازنمون می‌کند.
*
مختصر اینکه به‌خوبی به نظر می‌رسد که فردوسی در عهد خود و در حوادث آن زمانه، نماینده و طرفدار گروهی است مبارز در حفاظت از ملّیت ایرانی… شاعر بزرگ ملّی ما با توفیق تمام، در آن روزگار حمله و آشوب، نمادی از وحدت ملّی و ملّیت ایران را بازآرایی کرده است …