بزرگ علوی (به فارسی: بزرگ علوی؛ 2 فوریه 1904 – 18 فوریه 1997) نویسنده، داستان‌نویس و روشنفکر سیاسی ایرانی بود. او یکی از اعضای موسس حزب کمونیست توده ایران در دهه 40 بود و پس از کودتای 1953 علیه محمد مصدق، بقیه عمر خود را در تبعید در آلمان شرقی گذراند، ابتدا در زمان رژیم پهلوی و سپس بار دیگر به آلمان بازگشت. پس از انقلاب 1979 چشم‌هایش که در سال 1952 در ایران منتشر شد و پس از آن توقیف شد، بهترین رمان او محسوب می‌شود. علوی همچنین از دوستان بسیار صمیمی نویسنده مشهور ایرانی صادق هدایت بود. این دو در زمان اقامت خود در پاریس گروهی ادبی به نام «گروه سبعه» ایجاد کردند. علوی با وجود اینکه چشم‌هایش او را شاهکار او می‌دانند، کتاب‌های بسیار دیگری نیز نوشت، مانند رمان «چمدان» که تحت تأثیر روان‌شناسی فرویدی نوشته شد. از دیگر رمان های او «میرزا»، «پنجاه و سه نفر» و «گیلمار» در کتاب های درسی دبیرستان ایران نام برده شده است. او پس از انقلاب به تهران بازگشت اما مدت زیادی نماند و تصمیم گرفت به آلمان برگردد. سهم بزرگ علوی در ادبیات ایران به دلیل جنبش مدرنیزاسیونی است که او یکی از اعضای اصلی آن بود.
بازجویی اشتازی از بزرگ علوی برگی از تاریخ مأموران اِشتازی [سرویس امنیتی آلمان شرقی] در ۲۲ فوریهٔ ۱۹۶۲ [3 اسفند 1340] به سراغ بزرگ علوی، نویسندهٔ نامدار ایرانی می‌روند. علوی نخست از آن‌ها عذرخواهی می‌کند که نتوانسته است به علت بیماری برای روشن کردن اتهامات وارد بر متهمان [حسین و فریدون یزدی] و […]
نشانی: تهران. خیابان انقلاب. خیابان ابوریحان. خیابان نظری شرقی. شماره 12. واحد 36 کدپستی: 1315883474
تلفن:98-66968097-021
ایمیل: info@jahaneketab.ir
برای آگاهی از اخبار کتاب ایمیل خود را وارد کنید
ادبیات
تاریخ
هنر
فلسه
علم
ادبیات
تاریخ
هنر
فلسه
علم
ادبیات
تاریخ
هنر
فلسه
علم
