ای نامه!

حتماً می‌پرسید چرا رفته‌ام سراغ نامه‌ها؟ آن‌هم حالا در غروب نامه‌نویسی کاغذی و رواج نامه‌های الکترونیکی؟ دلایلش متعدد است‌ … مثلاً این‌که چون نامه‌ها پیوسته با من بوده‌اند، همیشه هستند. مثل همین کوه صُفّۀ اصفهان که در منظرم هست و دائم می‌بینمش.

یا این‌که نامه پنجره‌ای به زندگی دیگری است. من از دوستم هزاران کیلومتر فاصله دارم امّا نامه‌های عزیزش پنجره‌ای به رویم می‌گشایند، به زندگی‌اش، و وجود او را در کنار خود احساس می‌کنم … همچنین فراوان‌‌اند نامه‌هایی که هرگز پست نشدند … گاهی هم نامه‌ای ممکن است در شرایطی بحرانی موجب آرامش کسی شود و او را زنده نگه دارد…

و بالأخره باید از این منظر به نامه‌ها نگاه کنیم که هریک از آن‌ها پیکی رسیده از «جایی دیگر» است و نمایی دور را به ما نشان می‌دهد. نامۀ کاغذی نه مانند نامۀ الکترونیکی خنثی (شاید هم مُرده) بلکه «موجودی» است باهویت و زنده و حامل نشانه‌هایی از نویسنده‌اش…

اثری از احمد اخوت