بیدرمن و آتش افروزان

روزی مرد ناشناسی به سراغت می‌آید و چاره‌ای جز این نداری، به او آشی می‌دهی با تکه نانی. زیرا بی‌عدالتی‌ای که به روایت او بر وی رفته، انکارناپذیر است و تو مایل نیستی که انتقام این بی‌عدالتی از تو گرفته شود. می‌گوید که بی‌تردید روز انتقام فرا خواهد رسید. به‌هرحال، بیرون کردنش برایت مشکل است. اما تو تنها آشی با تکه‌ای نان به او نمی‌دهی، نه، تو یک گام جلوتر می‌روی: به او حق می‌دهی.

البته در ابتدا با سکوتت و آن‌گاه با تکان دادن سر و سرانجام با سخنانت. تو به ناچار او را تأیید می‌کنی، چرا که در غیر این صورت بایستی اقرار کنی که خودت هم مرتکب ظلم می‌شوی و آن‌گاه شاید از او بترسی. اما در اصل نمی‌خواهی که از او وحشت داشته باشی. البته تمایلی هم به تغییری در بی‌عدالتی خود نداری، چرا که آن‌‌گاه با پیامدهای ناخوشایند زیادی روبه‌رو می‌شوی.

تو آرامش و خیال راحت خودت را می‌خواهی، همین و بس! دلت می‌خواهد احساس کنی آدم خوب و منصفی هستی و چون مرد ناشناس به قول خودش بی‌هیچ گناهی بی‌خانمان شده است، چاره‌ای برایت باقی نمی‌ماند، جز این‌که به او سرپناهی بدهی. اما مرد ناشناس به دنبال اتاق و رختخواب نیست، او تنها سرپناهی می‌خواهد.

می‌گوید که حاضر به خوابیدن در اتاق زیرشیروانی است. تو می‌خندی. می‌گوید که عاشق اتاق‌های زیرشیروانی است. خنده‌ات هنوز تمام نشده که کمی دچار ترس می‌شوی یا حداقل نگرانی غیرعادی‌ای به تو دست می‌دهد…