کتاب من و دیگری

در این کتاب با ساحت‌های گوناگونِ من و دیگری سر و کار داریم: با خودهای متفاوتِ نویسنده، همانندی‌های ناگزیر (وقتی ناخواسته مشابه و هم‌اسم کس دیگری هستیم)، لقب (نوعی اسم، جانشینی برای «خود» ما)، تمثال به مثابه یک بَدَل، آیینگی (تعامل میان خود و تصویرمان در آینه) و بالأخره بررسی معانی و بیان خویشداستان (زندگینامۀ خودنوشتِ نویسنده در قالب داستان).

ما ظاهراً یک کس‌ایم، اما در عمل فردی هستیم با چهره‌ها و نقاب‌های گوناگون حتی گاهی از شخصیت‌ها و رفتارهای متفاوت برخورداریم.

مثلاً مردی است میان‌سال پنجاه و دو سه ساله؛ همسرش به او میگوید محمود، فرزندانش بابا صدایش می‌زنند در محل کار سرهنگ محمودی است، در خانۀ همسایه اش که فامیل او را نمی‌دانند سرهنگ پژویی است (چون اتومبیل پژو دارد). این آقا گاهی مرتکب شعر هم می‌شود و در این ساحت در قالب مردی شخصی (و نه ارتشی) ظاهر می‌شود به نام مزین: یک تخلّص شعری. دوستانش هم او را به اسم سیّد م‌یشناسند تازه اینها اطلاعات احتمالاً ناقص است از این مرد.

دور نیست که او با کسان دیگر نیز در ارتباط باشد (ما که کاملاً آدم‌ها را نمی‌شناسیم) و برخوردار از اسم‌های گوناگون و خودهای من متفاوت. ما فقط با دیگران مراوده نداریم، با خودمان نیز در ارتباطیم. از این منظرهم ممکن است به صورت آدم‌های گوناگون ظاهر شویم …

مقاله‌ای در باره این کتاب در وینش بخوانید.

کتاب من و دیگری اثری است از احمد اخوت.